وقتی دل ارزش خودش را از دست بدهد

و چشمهایت دیگر اشکی برای ریختن نداشته باشد،

وقتی دیگر قدرت فریاد زدن را هم نداشته باشی،

وقتی دیگر هر چه دل تنگت خواسته باشد گفته باشی،

وقتی دیگر دفتر و قلم هم تنهایت گذاشته باشند،

وقتی از درون تمام وجودت یخ بزند،

وقتی چشم از دنیا ببندی و آرزوی مرگ بکنی،

وقتی احساس کنی تنهاترین هستی،

چشمهایت را ببند و از ته دل بخند

که با هر لبخند روحی خاموش جان میگیرد

و درخت پیر جوان میشود.

نوشته شده در پنج شنبه 20 بهمن 1390برچسب:,ساعت 23:37 توسط نســــــــــیم| نظر بدهید |